Patriota.pl

Przejdźmy teraz do wdrożonych reform rytem z 1965 roku.
[Nie komentujemy systematycznie paragraf po paragrafie rubryk mszału z 1965 r.]

1) Co do porządku mszy ogólnie:

- zniesienie psalmu Judica me na początku mszy;
- zniesienie ostatniej Ewangelii;
- modlitwy odmawiane lub śpiewane przez schole lub wiernych nie są już odmawiane prywatnie przez celebransa;
- wprowadzenie modlitwy powszechnej na początku Ofertorium;
- podczas mszy uroczystej subdiakon nie trzyma już pateny, która teraz pozostaje na ołtarzu; nie używa się już welonu, którym przykryty jest kielich; subdiakon nie trzyma już pateny podczas Kanonu, natomiast okadza Hostię i Kielich podczas podniesienia;
- okadzanie duchownych jest uproszczone: wszystkie stopnie duchowne za wyjątkiem biskupa, traktowane są w ten sam sposób - okadzenie pojedyncze i raz po każdej stronie prezbiterium;
- celebrans nie jest już okadzany przez diakona po Ewangelii;
- nie przyklęka się podczas Credo na Et incarnatus est et homo factus est;
- Sekreta jest teraz śpiewana podczas mszy śpiewanej, a w innych mówiona głośno;
- Doksologie na koniec Kanonu - Per ipsum odmawia się głośno, znaki krzyża są zniesione a na koniec celebrans przyklęka dopiero po Amen wiernych;
- Pater noster może być mówione lub śpiewane razem z kapłanem;
- kapłan odmawia głośno Libera nos po Pater noster;
- formuła podczas Komunii św. wiernych jest skrócona do Corpus Christi, a znak krzyża Hostią nad głową przystępującego do komunii jest opuszczony; zezwala się na odprawianie Mszy św. śpiewanej z asystą diakona, bez subdiakona;
- zezwala się, aby biskup odprawiał Msze św. śpiewaną na sposób zwykłego kapłana;
- kapłan żegna się tylko trzy razy, gdyż zniesiono znaki krzyża na: Adiutorium nostrum, Introit, koniec Gloria, koniec Credo, Sanctus i Libera nos.
- celebrans bez względu na rodzaj mszy (śpiewana, uroczysta, cicha), przewodniczy ze swojego miejsca ,,liturgii słowa”, tak jak biskup celebrujący ,,pontyfikalnie” - z tronu; po kadzeniu na początku mszy, powraca do ołtarza dopiero na Ofertorium; liturgiczne pocałowania zostały zniesione przez instrukcję Inter Oecumenici;
- podobnie na mocy tejże instrukcji Msza św. może być odprawiana przodem do ludu;
- podczas obydwu podniesień ministrant nie unosi już ornatu celebransa;
- ministrant nie dzwoni już na Sanctus i na Per ipsum;
- wprowadzenie Komunii św. pod dwoma Postaciami zezwala na komunię w pozycji stojącej;
- kapłan czyta lub śpiewa oracje po Komunii św. pośrodku ołtarza mając mszał po lewej stronie, który począwszy od Ofertorium pozostaje tu do końca mszy.

2) Czytania i śpiew między czytaniami:

- podczas mszy celebrowanej z ludem (czytanych, śpiewanych czy uroczystych) nie czyta się lektur ku ołtarzowi, ani nie śpiewa, czy czyta Ewangelii ku Północy, ale z ambony lub od strony balustrady prezbiterium ku ludowi;

[W okresie Średniowiecza przyjął się zwyczaj śpiewania lekcji ku ołtarzowi, ponieważ ,,ołtarz to Chrystus”. Według interpretacji alegorycznej - czytanie listów poprzedza czytanie ewangelii tak jak Św. Jan Chrzciciel poprzedza Chrystusa. Podobnie subdiakon reprezentuje symbolicznie Św. Jana Chrzciciela, który w swoich kazaniach o pokucie, wskazywał na Chrystusa, to znaczy ołtarz. Taka interpretacja może wydawać się dziwna dla kogoś ze społeczeństwa zdesakralizowanego, który zagubił formę języka, wyrażającą najlepiej rzeczywistość duchową, którą jest symbolizm. Jednakże dla człowieka religijnego zatopionego w chrześcijaństwie miała ona sens. Może go mieć również i dla nas, jeśli potrafimy widzieć za gestem liturgicznym rzeczywistość duchową, którą reprezentuje. W powiązaniu z Ewangelią ten symbolizm jest jeszcze bardziej bogaty. Najpierw diakon kładzie ewangeliarz na ołtarzu, ponieważ jest słowem Chrystusa, symbolem Chrystusa, powinno więc ono dochodzić od ołtarza (ołtarz to Chrystus). Następnie diakon śpiewa Ewangelię ku północy - ,,Światło świata” głoszone jest ku ciemnościom. Pius Parsch mówił ,,W Ewangelii pojawia sie Chrystus, który do nas mówi. Nie uważajmy aż tak Ewangelii jak nauczanie, ale raczej jako epifanię (objawienie) Chrystusa”, Le guide dans l’année liturgique, s. 16, Casterman 1944]

- podczas Mszy nieuroczystych celebrowanych z ludem, lekcje i Listy ze śpiewem między czytaniami, mogą być wykonane przez odpowiedniego lektora lub kogoś ze służby liturgicznej, podczas gdy celebrans słucha pozostając w pozycji siedzącej; kapłan w tej pozycji nie tylko wysłuchuje czytań, ale błogosławi subdiakona lub diakona; dokłada kadzidła, błogosławi go, intonuje Gloria i Credo lub prowadzi modlitwę powszechną.

3) Język lokalny we Mszy św.

- podczas Mszy śpiewanych bądź czytanych, lekcje, Listy, Ewangelia i modlitwa powszechna muszą być czytane w języku lokalnym; Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus i Agnus Dei mogą być odmawiane lub śpiewane w języku danego kraju;
- części stałe Mszy mogą być odmawiane lub śpiewane w języku lokalnym: Introit, oracje kolekty, graduał, Alleluja, traktus, sekwencja, antyfona Ofertorium, sekreta, antyfona przed komunią, modlitwy po komunii;
- w języku lokalnym można odmawiać to, co pozostało z modlitw u stopni ołtarza: Confiteor, Misereatur, Indulgentiam itd.;
- poza aklamacjami, pozdrowieniami i formułami dialogu, jak prefacja, mogą być odmawiane w języku lokalnym (Dominus vobiscum zastąpione przez ,,Pan z wami”, Oremus przez ,,Módlmy się” itd.);

[Dom Guranger stosowanie języka lokalnego, czy narodowego w liturgii zalicza do herezji antyliturgicznych w swojej książce pt. Les institutions liturgiques, opublikowanej w 1840 r. "(…) /znieście język łaciński/ i zobaczycie jak długo lud będzie słuchał tak zwanego prymasa Gaulów wołającego: «Pan z Wami», a ktoś inny odpowie: «i z duchem Twoim»"]

- Pater noster i Libera nos mogą być odmawiane przez wszystkich w języku lokalnym;
- tak samo Domine non sum dignus  (Panie, nie jestem godzien...).