Posiadanie własnego państwa papieże i ogół hierarchii uznawali za konieczne dla swobodnego sprawowania władzy duchowej. W liście Ex quo Apostoli biskupi pisali: „Uznajemy, że doczesne panowanie Stolicy Apostolskiej jest koniecznością i że zaprowadzone zostało za wyraźnym zrządzeniem Opatrzności Bożej; nadto nie wahamy się oświadczyć, że w dzisiejszym położeniu spraw świata Kościół potrzebuje bezwzględnie tego panowania doczesnego, iżby mógł korzystnie działać i sprawować swobodnie zarząd dusz.” Istnienie własnego państwa papieże traktowali jako opatrznościowe, a przeto niemożliwe do zanegowania czy zmiany: „Nie możemy odstąpić i zrzec się tego, co nie jest naszem. Władza świecka należy do kościoła rzymskiego, my zaś jesteśmy tylko zarządcami tejże.” – stwierdził Pius VI.